آفتاب صبح؛ پرویز محمدی / روزنامه نگار
سرانجام شاهد خطبه‌هایی بودیم که ایکاش دیرتر و دیرتر خوانده می‌شد؛ اما صلاح کار به دست بزرگان است و مردم سمعاً و طاعتا. آیت‌الله محمدی در یک خداحافظی زودهنگام مقام خود را به حجه‌الاسلام شعبانی سپرد و گرچه فرمود از همدان نمی‌رود؛ اما دیگر اثرگذاری و جامعیت نقش ایشان در بزنگاه‌های حساس را نخواهیم دید و از سخنان حکیمانه‌اش در محافل و منابر مختلف بی‌نصیب خواهیم شد.
گرچه این مقام و منصب‌ها موقتی است و از این آمد و شدها بسیار روی می‌دهد و طبیعی‌ست، لیکن این رفتن برای دوستداران و علاقمندان این شخصیت محبوب، فقدان یک نگاه عارفانه و وحدت‌بخش در تمامی شئون فرهنگی، اقتصادی و سیاسی است، به بیان دیگر حضور ایشان این موارد را توأمان داشت.
باید یادآوری کنیم که چه روزهای سختی برای استان پیش می‌آمد و چه موانع به‌ظاهر غیرقابل عبوری پدیدار می‌شد، که با سرانگشت تدبیر معظم‌له برطرف شده و دوباره امن و امان به شهر باز می‌گشت.
در مدت زمان امامت ایشان در جمعه‌های پانزده سال گذشته، و بلکه در تمام روزها و ایام سال، هرگاه مدیران اجرایی، هنرمندان، سرمایه‌گذاران، خبرنگاران و اصحاب رسانه با مشکلی مواجه می‌شدند، دفتر و بیت آیت‌الله محمدی مأمنی برای آرامش همگان بود و سخنان همدلانه، رهنمودهای خردمندانه و یا اقدام‌ها و سفارش‌هایی که ذیل درخواست‌ها می‌نوشتند، سبب می‌شد تا امور جاری به روال برگردد و نام و آوازۀ همدان به دارالمومنین بیشتر نزدیک شود تا به دارالنفاق.
طه‌محمدی تنها یک نام نبود؛ بلکه اسم رمز گشایش قفل‌های سختی بود که گاه بعضی از سر نادانی بر درها و راه‌های توسعه زده بودند. کافی بود تا نام ایشان قرائت شود و راهگشایی حاصل.
همواره قوت قلب‌ها بود که: «اسم اعظم بکند کار خود ای دل، خوش باش»
و ماحصل ۱۵ سال سیادت و سروری بی‌اسباب و خواسته در این استان اثرگذار، مودت و دوستی بین ارباب عقول و تضارب آرا و افکار بین اصحاب فلسفه و کلام بود.
آن‌ها که برنامه‌های پاسداشت حکیم هزاره‌ها را به یاد دارند و سپس حضور آیت‌الله در «بنیاد بوعلی» را به‌خاطر می‌آورند، اذعان می‌کنند که همین یک ابتکار عالمانه و نگاه فرزانه‌وار به حکیم هزاره‌ها، موجب شد تا همدان به ملتقای فرهنگ و تمدن شهره شود و میزبان فلاسفه و اندیشمندان بزرگ.
برپایی نماز در زیارتگاه پور سینا آن هم در ایام مبارک رمضان، اوج تجلی نگاه حکیمانه امام جمعه معزز ما و آموزه‌ای ماندگار برای مریدان‌شان بود.
احیای مکتب جعفری در عمل، یکی از چند راهی بود که ایشان بدان رهبری‌اش می‌کرد: «تا بدانیم که به چندین هنر آراسته است».
بی‌آنکه بخواهیم وارد حاشیه‌های وداع ایشان و احتمال دلگیری‌ها و رنجش خاطر معظم‌له شویم، شایسته است یادآوری کنیم که بالاخره این اتفاق رخ داده و ضرورت حفظ وحدت در شرایط فعلی سفارش ایشان است، اما باید هم بزرگان و اعاظم قوم بدانند و هم مردم قدرشناس همدان از یاد نبرند که آیت‌الله آبرو و اعتبار مادستان است و تحت هیچ شرایطی نباید از رهنمودها و هدایت‌های ایشان در آینده بی‌نصیب شویم.